Kamenný vrch, nazywany również przez Czechów Kamenec, to góra o wysokości, wg listy Sudeckiego Włóczykija do którego należy, jak i tabliczki szczytowej 952m n.p.m. Natomiast w licznych źródłach podawana jest 964m n.p.m. Leży w Górach Hanuszowickich (cz. Hanušovická vrchovina), paśmie leżącym w dorzeczu Morawy i Desny. Trasa którą wybraliśmy, według nas jest najkrótszym możliwym wariantem.
Zaczynamy z miejsca nazwanego Traťovka. Jest tu kilka map i tablic informacyjnych, kapliczka, antena. Zostawić śmiało można także samochód. Korzystają z tego turyści piesi, rowerowi oraz grzybiarze, więc może być ciasnawo, ale nie widzieliśmy, żeby ktoś odjeżdżał z niczym.
Trasę zaczynamy od żółtego szlaku. Przechodzimy przez drogę i skręcamy za znakami w lewo. Szlak to asfaltowana ścieżka. Początkowo po jej prawej stronie rozciągają się bardzo ładne widoki, zwłaszcza na utopioną w zieleni górskiej dolinie, miejscowość Hraběšice. Dalej idąc, po prawej stronie otwiera się ładna panorama z dobrze widocznym Pradziadem 1941m n.p.m.. W końcu droga wchodzi w las i sukcesywnie podchodzi pod górę, nie jest to jednak strome podejście. Droga jest raczej monotonna.
Po 2km kończy się asfalt i wchodzimy na leśną ścieżkę. Od razu lepiej. Znaki wskazują 1,5km do rozdroża pod Kamencem. To więcej niż sugerują mapy.cz. Podejście też nabiera trochę większego pochyłu. Znaki, które nam towarzyszą mają kolor zielony, niebieski i czerwony, ale to czerwone doprowadzą nas na szczyt. Po krótkim podejściu dochodzimy do leśnej drogi, z której po chwili my, a z nami znaki czerwony i niebieski, odbijają w las w prawo. Podejście prowadzi leśną ścieżką, wijącą się między drzewami. Znów jest trochę stromiej. Nie jest to jednak długi odcinek i wychodzimy na rozdroże pod Kamencem. Szlaki skręcają w lewo, a czerwone trójkąciki prowadzą na szczyt. Wg znaków jeszcze około 300m, natomiast praktycznie po płaskim terenie.
Przed samym szczytem widać już wielką 9 metrową skałę, stanowiącą najwyższy punkt wzniesienia. Jak po drodze, tak teraz, widać w jej strukturze bryły białego kwarcu. Znaki prowadzą tak, że obchodzimy ją od prawej strony, ścieżką z lekką ekspozycją i wymagającą wspięcia się po paru kamieniach. Od lewej natomiast można dostać się na szczyt wychodni skalnej bez dodatkowych urozmaiceń.
Na szczycie jest tabliczka, ławka, skrzynka z zeszytem oraz, co najważniejsze, drewniana wieża widokowa. Widoków z samej skały nie ma. Wieża jest drewniana i prowadzi na jej szczyt drewniana drabina. Niestety brakło mi odwagi, aby wejść ponad połowę. Jakoś nie potrafiłem zaufać mijanym szczeblom, zwłaszcza przy swojej wadze😅. Natomiast to nie jest tak, że wejść się nie da, bo przy nas ludzi normalnie wbijali. Dokonujemy wpisu do zeszytu, pamiątkowe zdjęcie i ruszamy w drogę powrotną, która prowadzi tą samą drogą, którą tu przyszliśmy.
Spotkaliśmy trochę ludzi, głównie Czechów, ale też Polaków, również zdobywających Sudeckiego Włóczykija. Pozdrawiamy Pana z synem 😉. Natomiast większość czasu możemy się napawać samotnością.