Landeskrone to samotny szczyt, będący wygasłym wulkanem. Należy do odznaki Sudecki Włóczykij i z tego też powodu, przy okazji zwiedzania granicznego Goerlitz, wspinamy się na jego szczyt. Do miasta przyjechaliśmy pociągiem, a z dworca tramwajem linii 2, docieramy na przystanek Biesnitz/Landeskrone i stąd rozpoczynamy krótką wędrówkę. Nawigujemy się mapami.cz, aczkolwiek w rzeczywistości nie widzimy nigdzie oznaczeń o kolorach z mapy.
Tak czy siak ruszamy za mapą, najpierw na 2 stronę jezdni, następnie między domy pod górę. Po chwili wychodzimy na granicę lasu i przed nami rozciągają się długie schody. Jest jeszcze alternatywna droga, która „szyje” zbocze góry, ale po deszczu droga jest rozmoknięta. Zresztą schody nie są jakimś wielkim wyzwaniem. Po lekko 200m drogi, zdobywamy około 60m przewyższenia i docieramy do drogi asfaltowej, która okala górę. Opcji jest kilka, a my wybieramy poruszanie się właśnie asfaltem. Biegnie ona lekko pod górę, z jednej strony ograniczona często skałami.
Po drodze są również ławki oraz punkt widokowy. Widoki, całkiem ładne rozciągają się na południe i zachód. Na horyzoncie można wypatrzeć Góry Łużyckie z Lužem na czele, a także wiele gór/wzgórz, odwiedzonych przez nas podczas zdobywania Korony Sudetów Niemieckich lub Sudeckiego Włóczykija. W ich identyfikacji wymiernie pomaga tablica z opisem. Zaraz za punktem widokowym, od drogi odchodzi ścieżka w prawo, z oznaczeniami zielonej ścieżki przyrodniczej. Wchodzimy w nią i już widzimy nasz główny cel, czyli szczyt Landeskrone. Najpierw jednak skręcamy na wieżę Bismarcka. Poza zabytkową budowlą, stojącą tutaj od 1901 roku, jest to też punkt widokowy. Oglądamy tutaj ładną panoramę z jeziorem Berzdorfer See na pierwszym planie i szczytami Gór Izerskich w tle.
Po chwili kontemplacji przemieszczamy się pod budynek restauracji, z okazałą wieżą. Niestety, cały teren jest wygrodzony i zamknięty, a gospoda funkcjonuje w okresie letnim. Odchodzimy zawiedzeni, wraz z mnóstwem osób, wchodzących dziś na szczyt tego wzgórza.
Tu właściwie opis można skończyć, ponieważ do przystanku tramwajowego wracamy tą samą drogą. Po drodze spotkaliśmy sporo osób, dreptających na szczyt z różnych kierunków. Nie ma tu praktycznie żadnych trudności i nawet osoba ze słabą kondycją, spokojnie wdrapie się na szczyt. Widoki bardzo ładne, szkoda tylko zamkniętej restauracji. Powodzenia na szlaku!
Wszystkie wpisy z tego rejonu
- Obniżenie Ścinawki – Mlýnský vrch 521m n.p.m.
- Pogórze Łużyckie – Landeskrone 419 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Ostrzyca 501 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Świątek 330 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Ostrzyca 501 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Duży Młynik 303 m n.p.m., Średnia Góra 427 m n.p.m., Rosocha 465 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Górzec 445 m n.p.m., Grodziec 389 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Czerwony Kamień 325 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Czartowska Skała 468 m n.p.m., Mszana 475 m n.p.m.
- Pogórze Kaczawskie – Swarna 389 m n.p.m., Popielowa 360 m n.p.m.
To już wiem, dlaczego ten szczyt jest odwiedzany przez polskich turystów. Po prostu wpisali go do odznaki 😉 Jakoś miesiąc temu widziałem wpis z trasą na niego i nawet się zainteresowałem nim na gorszy pogodowe czas 😉